สวัสดีครับ วันนี้ ผมได้มีโอกาสพา จนท. จากกรุงเทพฯ หลายท่าน ลงเยี่ยมงานที่ โครงการพัฒนาเด็ก ซี.ซี.เอฟ.ฯ เชียงใหม่ โดยใช้เส้นทางลำลองผ่าน อ. สบเมย จ. แม่ฮ่องสอน ลัดเลาะตามไหล่เขาที่สูงชัน หุบเหว ร่องลึกบนถนนลูกรังจากน้ำที่ไหลเซาะช่วงหน้าฝนตลอดเส้นทาง เข้าสู่เขตพื้นที่ ต. นาเกียน อ. อมก๋อย จ. เชียงใหม่ ที่ได้ชื่อว่าเป็นพื้นที่กันดาร ห่างไกล หนึ่งในเส้นทางหฤโหดที่สุดของจังหวัดเชียงใหม่ ที่ ต. นาเกียน เป็นพื้นที่ราบหุบเขาที่อุดมสมบูรณ์ สูงจากระดับน้ำทะเลกว่า 1,200-1,600 เมตร ประชาชนส่วนใหญ่เป็นชนเผ่ากะเหรี่ยง อาชีพทำการเกษตรด้วยวิถีและวัฒนธรรมที่เป็นอัตลักษณ์เฉพาะถิ่น บ้านแม่โขง เป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ หมู่บ้านหนึ่งของ ตำบลนาเกียนที่ซ่อนตัวอยู่กลางหุบเขา งดงามด้วยวิถีชีวิตเรียบง่ายและวัฒนธรรมชนเผ่าดั่งเดิม อัตลักษณ์ซึ่งหาดูจากที่อื่นและควรได้รับการอนุรักษ์สืบสาน หนึ่งในนั้นคือ “น้ำอ้อยแผ่น บ้านแม่โขง”
จากต้นอ้อยกว่าจะมาเป็นน้ำตาลอ้อยแผ่นต้องผ่านกระบวนการสลับซับซ้อนถึง 10 ขั้นตอน ด้วยวิธีการผลิตที่ยังเป็นรูปแบบดั้งเดิม ไร้สารปรุงแต่ง ไร้สารเคมี ใช้แรงงานในครอบครัว และจะทำการผลิตเพียงปีละครั้งในช่วงเดือนมกราคม-กุมภาพันธ์ เท่านั้น ด้วยวิถีและการผสมผสานพิธีกรรมความเชื่อ เชื่อมโยงกับวิถีชีวิตของคนในครอบครัว จนได้มาเป็นน้ำอ้อยแผ่นที่มีรสชาดหอมหวานในหีบห่อใบตองแบบโบราณมัดเชือกกล้วยซึ่งปัจจุบันแทบจะหาดูไม่ได้ ปัจจุบันที่ ต. นาเกียน อ.อมก๋อย จ.เชียงใหม่ ยังคงเป็นแหล่งผลิตน้ำอ้อยแผ่นส่งขาย แต่จำกัดอยู่ในกลุ่มผู้บริโภคท้องถิ่นเท่านั้น
