ครูยาแตะ ที่ลอบือ

    “ลอบือ” หมู่บ้านเล็ก ๆ ชนเผ่าล่าหู่หรือเผ่ามูเซอแดง ที่มีเพียง 74 ครัวเรือน ตั้งอยู่ในหุบเขาที่สูงชันของพื้นที่ตำบลแม่ยาว อำเภอเมืองเชียงราย ใครจะเชื่อว่าในพื้นที่ของเขตอำเภอเมืองจะมีหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ซ่อนตัวอยู่บนหุบเขาสูง เส้นทางการเดินทางเข้าหมู่บ้านยากลำบาก ระยะทางห่างจากตัวเมืองในจังหวัดเพียงแค่ 40 กิโลเมตร แต่ต้องใช้เวลาในการเดินทางมากกว่า 2-3 ชั่วโมง ด้วยเป็นถนนลูกรัง ดินแดงที่ลัดเลาะตามไหล่เขาสูงชันน้อยใหญ่  ถนนบางช่วงถูกน้ำฝนน้ำป่ากัดเซาะเป็นร่องลึกยิ่งทำให้ยากลำบากในการสัญจรมากยิ่งขึ้น การเดินทางเข้าสู่หมู่บ้านจะต้องใช้รถยนต์โฟร์วีลเท่านั้น ยิ่งหากเป็นช่วงฤดูฝน รถยนต์โฟล์วิลก็ไม่สามารถเดินทางไปได้ ชาวบ้านส่วนใหญ่จะใช้รถมอเตอร์ไซค์ที่สะดวกกว่า หรือไม่ก็ใช้วิธีการเดินเท้าแทน

       ที่ “ลอบือ”ที่นี่ ไม่มีไฟฟ้าใช้  ไม่มีโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบล มีเพียงอาสาสมัครสาธารณสุขประจำหมู่บ้าน (อสม.) จำนวน 2 คน ที่มีส่วนช่วยพัฒนาเฝ้าระวังสุขภาพของคนในชุมชนเบื้องต้นเท่านั้น จะมีหมอ พยาบาล จากโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลบ้านพนาสวรรค์ เข้ามาตรวจเยี่ยมเป็นครั้งคราว  มีอาคารหลังเล็ก ๆ หนึ่งหลัง ใช้สำหรับเป็นอาคารเรียนของเด็ก ๆ ซึ่งเป็นห้องเรียนสาขา ของโรงเรียนบ้านผาขวางวิทยา มีเด็กทั้งหมด 16 คน เนื่องจากความยากลำบากในการเดินทางและยังเป็นเด็กเล็กจึงไม่สามารถเดินทางไปเรียน ที่โรงเรียนผาขวางวิทยา ซึ่งเป็นโรงเรียนแม่ ได้จึงจำเป็นต้องเรียนที่ห้องเรียนสาขา โดยเรียนรวมภายในอาคารเดียวกัน มีครูซึ่งเป็นครูอัตราจ้างทำการสอนเด็กห้องเรียนสาขาลอบือ จำนวน 2 คน