ครอบครัวหัวใจเข้มแข็ง

          ในชีวิตของผู้หญิงทุกๆ คน คงคาดหวังที่จะมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบ มีการงานอาชีพมั่นคง มีครอบครัวอบอุ่น อยู่ดีมีสุข ไม่มีโรคภัยไข้เจ็บ แต่ในความเป็นจริงแล้ว น้อยคนนักที่จะโชคดีอย่างนั้น บางคนทำได้เพียงฝัน

เหมือนชีวิตของ “จุไรพร อัตพงษ์”  หรือ “จุไร” อายุ 36 ปี สามีแยกทางกันไปเมื่อสองปีก่อน เธอต้องรับภาระเลี้ยงดูลูกๆ เพียงคนเดียว ลูกสาวคนโตและคนรองกำลังศึกษาอยู่ระดับชั้นมัธยม ส่วนน้องคนสุดท้อง มีโรคประจำตัวตั้งแต่เกิด ต้องได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิด เพราะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้

บ้านของจุไรอยู่ใกล้แนวชายแดนไทย-กัมพูชา เธอไม่มีที่ดินทำกิน ยึดอาชีพรับจ้างเป็นหลัก ในวันธรรมดาจุไรจะดูแลลูกคนสุดท้องอยู่บ้าน หลังจากเลิกเรียนพี่สาวคนโตจะมาผลัดเวรดูแลน้องเล็ก เพื่อให้จุไรพรและลูกสาวคนรองใช้เวลาช่วงเย็นออกไปรับจ้างปลูกมันสำปะหลัง ในวันหยุดจุไรกับลูกก็ต้องออกไปรับจ้าง เพื่อหาเงินมาซื้อข้าวสารและเป็นค่ารักษาพยาบาลน้องคนเล็ก

ความมานะ ขยันหมั่นเพียรของจุไร เป็นแบบอย่างที่ดีสำหรับลูกๆ ของเธอ ช่วงปิดภาคเรียนลูกสาวคนโต ก็จะตามป้าไปเป็นเด็กเสิร์ฟในร้านอาหารและรับจ้างรีดผ้าในกรุงเทพฯ  เพื่อเก็บเงินไว้ซื้อชุดนักเรียนและเทพื้นปูนหน้าบ้านให้น้องคนเล็กฝึกเดิน จะได้ไม่ต้องนอนกลิ้งคลุกฝุ่นบนลานดินอีก

เพื่อนบ้านทุกคนต่างก็ยกย่องในความมานะและความรักใคร่กลมเกลียวกันในครอบครัว ที่สำคัญต่างยอมรับในหัวใจอันเข้มแข็งของจุไรพร แม้เธอต้องเลี้ยงดูลูกเพียงลำพัง ก็สามารถอบรมให้ลูกทุกคนเป็นเด็กดี มีพฤติกรรมดี แบ่งเบาภาระคนเป็นแม่ได้มากมายเหลือเกิน

นอกจากบทบาทของ “แม่” แล้ว จุไรยังเจียดเวลาส่วนตัวของเธอมาช่วยเหลืองานของ มูลนิธิ ซี.ซี.เอฟ. มากมายเท่าที่เธอสามารถช่วยได้

“ฉันชอบและรักงานอาสามาก ถามว่าเคยท้อไหม ยอมรับว่าเคย มีพ่อแม่เด็กหลายคนพูดให้ได้ยินบ่อยๆ ว่า ทำไปแล้วได้อะไร เหนื่อยเปล่า แต่ส่วนตัวแล้วกลับคิดว่า สิ่งที่ได้กลับมามันไม่ใช่เงินทองแต่มันเป็นสิ่งที่มีค่า และที่ภูมิใจที่สุดคือ อาการของน้องใหม่ดีขึ้น มีพัฒนาการที่ดีขึ้น เป็นเรื่องที่มหัศจรรย์มาก ก่อนหน้านี้น้องช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ นั่งไม่ได้ต้องนอนอย่างเดียว แต่ปัจจุบันน้องนั่งได้ ลุกเดินจับราวได้ คิดว่าคงเป็นผลมาจากการทำงานช่วยเหลือเด็กกับมูลนิธิฯ นี่แหละค่ะ” เธอเล่าให้ฟังด้วยน้ำเสียงที่ปลาบปลื้ม น้ำตาคลอเบ้า แต่ก็เผยรอยยิ้มที่งดงามบนหน้า